Cahit Sıtkı Tarancı’nın Otuz Beş Yaş şiiri, Türk edebiyatının kült şiirleri ortasında yer alır. Behçet Necatigil’in deyişiyle: “Şiirlerinde, yaşamanın ve aşkın hoşluğunu öven, mevtin üstünlüğünü vurgulayan, Türkçeyi bütün tatlılık ve anlatım gücüyle şiire geçiren Cahit Sıtkı Tarancı, periyodunun en çok okunan şairlerinden biri olmuş, hiçbir akıma bağlanmadan kendine has bir şiir geliştirmiştir.”
“Edebiyat anlayışı vakitle olur”
Cahit Sıtkı, Mart 1951’de Varlık’ta yayınlanan söyleşisinde kendine has bu şiir anlayışının vakitle nasıl geliştiğini şöyle anlatır; “İlk yazılarımda biçim zayıflığı vardı; dize titizliği, bütün tasası yoktu. Evvelce duymak kafidir sanırdım. Ne kadar aldanıyormuşum! Rahmet versin, sonradan kendimi toparlayabildim: Ömrümde Sükût ile Otuz Beş Yaş’ı okuyanlar bu farkı görebilirler. Edebiyat anlayışı vakitle oluşur.”
“Yoluma ışık serpmiş şairler…”
Şairin birebir söyleşide en çok kimleri okuduğu, kimlerin tesirinde kaldığı sorusuna verdiği karşılık ise şöyle; “Villon’dan, Ronsard’dan başlayarak Superville’e, Pierre Emmanuel’e kadar bütün Fransız şairlerini okudum. Hepsinden de çok şeyler öğrenmişimdir. Bu ortada bilhassa Baudelaire ile Verlaine’e çok şey borçluyumdur; bu şairler beşere kişiliğini bulduran cinsten, ağabey ve dost şairlerdir; beşere kötülük değil yeterlilik ederler. Bizim şairler ortasında da, dikkatli bir şiir okuyucusuna çok şeyler öğretecek olanları vardır. Divan şairlerinden, halk şairlerimizden yararlandığım kadar, Yahya Kemal’den, Haşim’den ve daha yenilerden de yoluma ışık serpmiş olan şiirler hatırlıyorum. İşini namuslu gören her şair, kendisinden sonra geleceklere mutlaka bir şeyler öğretir. Bunun için, genç şairlerin, kendilerinden evvel gelmiş olanları dikkatle okumaları çıkarları gereğidir.”
Cahit Sıtkı’nın şiirinden bu kadar kelam edip, Otuz Beş Yaş’ı paylaşmamak olmazdı.
Yaş otuz beş! yolun yarısı eder.
Dante üzere ortasındayız ömrün.
Delikanlı çağımızdaki cevher,
Yalvarmak, yakarmak beyhude bugün,
Gözünün yaşına bakmadan masraf.
Şakaklarıma kar mı yağdı ne var?
Benim mi Allahım bu çizgili yüz?
Ya gözler altındaki mor halkalar?
Neden bu türlü düşman görünürsünüz,
Yıllar yılı dost bildiğim aynalar?
Zamanla nasıl değişiyor insan!
Hangi fotoğrafıma baksam ben değilim.
Nerde o günler, o şevk, o heyecan?
Bu güler yüzlü adam ben değilim;
Yalandır dertsiz olduğum palavra.
Hayal meyal şeylerden birinci aşkımız;
Hatırası bile yabancı gelir.
Hayata bir arada başladığımız,
Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir;
Gittikçe artıyor yalnızlığımız.
Gökyüzünün öbür rengi de varmış!
Geç farkettim taşın sert olduğunu.
Su insanı boğar, ateş yakarmış!
Her doğan günün bir sıkıntı olduğunu,
İnsan bu yaşa gelince anlarmış.
Ayva sarı nar kırmızı sonbahar!
Her yıl biraz daha benimsediğim.
Ne dönüp duruyor havada kuşlar?
Nerden çıktı bu cenaze? ölen kim?
Bu kaçıncı bahçe gördüm tarumar?
Neylersin vefat herkesin başında.
Uyudun uyanamadın olacak.
Kimbilir nerde, nasıl, kaç yaşında?
Bir namazlık saltanatın olacak,
Taht misali o musalla taşında.